ดูลอนดอนแล้วย้อนดูตัว
เมื่อ “การท่องเที่ยว” กลายเป็น “กิจวัตรประจำวัน” ..
การเดินทางในเมืองเเปลกหน้า ต่างรอยยิ้ม ต่างภาษา พาชั้นพบเจอกับชาวอังกฤษวันละหลายร้อยราย ถึงจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับทุกคน เเต่ความสนุกของการเดินทางครั้งนี้คือการได้ “มอง”
ท่วงท่า ลีลา จังหวะการเดิน จังหวะการพูด วิถีการใช้ชีวิต ความกว้างของรอยยิ้ม ความดังของเสียงหัวเราะ ความเจ้าชู้ของหนุ่มสาว น้ำหนักความใจดีของเเต่ละคน ฐานะที่แตกต่าง เเฟชั่นตั้งเเต่จัดว่าแย่จนถึงจัดว่าเยี่ยม ความหยิ่งทะนง ความเป็นกันเอง การเดินเท้าในวันศุกร์-เสาร์ของคนเมา ความก้าวร้าวโชว์พาวว่าเจ๋งบนรถบัส ความเงียบสงัดในรถใต้ดินเที่ยวสุดท้ายตอนเที่ยงคืนสี่สิบห้า ความงงงวยแต่สวยของ Tube Map ในวันเเรกที่เหยียบลอนดอน สาวผมบลอนด์จูบหนุ่มผมดำสาย 220 หัวลำโพงลอนดอน หมอชิตลอนดอน สยามลอนดอน สายใต้ใหม่ลอนดอน ความเดียวดายบนป้ายรถเมล์ตอนตี 4 ความหวาดระเเวงตอนเดินกลับบ้านช่วงตี 1 สายฝนโปรยปรายให้คนส่วนใหญ่เดินฝ่าแบบไร้ร่ม สาวจ้ำม่ำนั่งซัดสลัดในรถไฟสาย District Line …
… แค่มอง .. ก็เพลิน
แถมยังให้เเง่คิดอะไรอีกหลายๆอย่างจากวิถีชีวิตบนเกาะที่มีอากาศหนาวเหน็บอย่างนี้
ชีวิตที่ .. อาจจะไม่เเตกต่างอะไรจากบ้านเรา นอกจากค่าเงิน
หายสงสัยว่ามาทำอะไรที่นี่ ..
ถึงยังไม่มีคำตอบเเน่ชัดให้กับคำถามนั้น
แต่ถ้าถูกบังคับให้ตอบ
คงไม่พ้น … “มาเพื่อมอง”
ทุกวัน
4 โมงครึ่ง ที่เดิม
ดูลอนดอน แล้วย้อนดูตัว
โตเดี่ยว 