สิบปี .. วีซ่า … อเมริกา ตอน 4

เหวอ … คนเเรก คิวเเรก
เอาละจุ้ย

ลางดีหรือลางร้าย ….

ถ้าคนสัมภาษณ์อารมณ์ดี อาจจะได้

เเต่ถ้าเกิดหงุดหงิดมา คนเเรกอาจจะซวยก็ได้

หนู .. ทดลอง!!

คุณน้า “เสร็จเเล้วจ้ะ เดินไปรอด้านในเลยนะ เลือกที่นั่งเอาเลยตามสบาย คนเเรกนี่ 555”

“ค่าาาาา”

ก็เดินเข้าไป คนเเรกของวีซ่าท่องเที่ยว จริงๆด้วย

ในนั้นมีคนต่อเเถวประปราย เเต่เป็นเเถวของวีซ่าถาวร

ชั้นเข้าไปรอตั้งเเต่ 6.30น. เงียบ …

13 ช่อง ปิดสนิท 12 ช่อง เหลือวีซ่าถาวรช่องเดียวที่ต่อเเถวตรวจเช็คเอกสารกันอยู่

เอ … ไปไหนกันน้า … หรือยังไม่ตื่น

ระหว่างนั้นก็คิดไปถึง เจ้าหน้าที่ที่ตื่นเเละมาทำหน้าที่แล้ว

ว่า … ต้องตื่นกันกี่โมงเนี่ย … ตื่นกันได้ไงอ่ะ ตี 4 ตี 5 บ้าไปแล้วครับท่าน …

และก็พาลนึกไปถึงว่าตัวเองอยากเป็นเจ้าหน้าที่สถานทูตคนที่ยังไม่มาบ้าง

เพราะรู้สึกว่าเป็นตำเเหน่งที่มีพลัง อำนาจ สามารถสร้างความเก็บกดให้กับคนที่มาขอวีซ่าได้อย่างสุดยอด

ชั้นนั่งตั้งเเต่ตอนอารมณ์สบายๆ จนกลายเป็นความกดดัน

ใจเต้นหวิวๆ ตึกตักๆๆๆๆ โอยยยย … สนุกมากเหรอคะที่ปล่อยให้เรารอตุ๊มๆต่อมๆเนี่ย

ส่วนเอกสารที่ยื่นไป ถูกเจ้าหน้าที่ที่มาเเต่เช้า มาทะยอยเก็บไปให้ชาวคณะกรรมการ

ศึกษารายละเอียดด้านหลัง ช่วงที่รอนานๆนี่เเหละ น่าจะเป็นช่วงที่เอาใบสมัครไปศึกษาข้อมูลว่าชั้นพูดจริงหรือโกหก

รอจนเสียว จนหายเสียว จนเสียวใหม่ ก็ยังไม่มีวี่เเววว่าจะมีใครเรียกไปสัมภาษณ์

กระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด ตอนเเรกกะมาสบายๆ ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะ

อยากไปอังกฤษมากกว่า เเต่อย่างที่บอกคือคิวสัมภาษณ์ของอเมริกา ตอนที่จองดันว่าง

เเค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียว ไม่งั้นต้องรอเดือนหน้าโน้นนนน ทำเอาเอกสารที่เตรียมไว้

สำหรับอังกฤษ ถูกเล่นเเร่เเปรธาตุ ต้องเอามาใช้กับอเมริกาก่อน …

ในใจก็คิด เอาวะ เอกสารก็ครบเเล้ว พร้อมแล้ว เหลืออีกด่านเดียวเท่านั้น ตายเป็นตาย

เดี๋ยวจะได้กลับไปทำงานต่อ สู้โว้ยยย!

~ โดย โตเดี่ยว บน สิงหาคม 10, 2007.