ชีวาหาย
สมองเบลอ หูชา ตาพร่า
ร่างกายเหมือนเครื่องจักร
เเปลกใจ ว่ามีสวิทซ์ติดปุ่มทำงานตอนไหน
ใจลอย เหม่อ เผลอเรอ
ใจเหมือนนุ่น
ปลิวไปไหนกู่ไม่กลับ
สามเดือนที่ผ่านมา
ทุกเช้าที่ตื่นไปทำงาน อาบน้ำบ้าง ไม่อาบน้ำบ้าง
เพราะลืม รีบ มึน
หกเดือนที่ผ่านมา
ไร้สติ อยากวิ่งหนี แต่ไม่รู้ว่าหนีอะไร
47 หนที่เอาบัตรพนักงานเเปะเเทนบัตรรถใต้ดิน
32 ครั้งที่เอาเหรียญไปเเลกเหรียญที่รถไฟฟ้า
หยิบช้อนมาดูดเเทนหลอด
ไขกุญเเจบ้านด้วยปากกา
จ่ายเงินค่าน้ำด้วยกุญเเจ
หยิบรีโมทกดโทรออก
“เมื่อไหร่ที่การรับรู้มันหายไป”
จาก 9.30 เป็น 9.35 เป็น 9.40 เป็น 9.45
ปัจจุบัน 10.35
ออกจากบ้านช้าลงวันละ 5 นาที
“อะไรมันดูดพลังงานของเราไป”
เหมือนยังยืนอยู่ที่หลีเป๊ะเมื่อวันวาน
แต่วันนี้ยืนอยู่หน้าธนาคารบนถนนสุขุมวิท
“ใครขโมยเวลาของเราไป”
จำได้ว่า “สดชื่น” สะกดยังไง
เเต่จำไม่ได้ว่า “สดชื่น” รู้สึกยังไง
เครื่องจักรกำลังทำหน้าที่ของมัน
กรุงเทพฯ กินความสุขของเราไป
หรือเรายื่นให้มันเอง
อดทน รอ คอย สำคัญ
ชีวิต อยู่ที่นี่ เเต่ชีวา หายไปไหน
ไม่นาน ไม่นาน
ต้องไปตามชีวากลับมา
โตเดี่ยว 
ท่าทางอาการจะหนัก
ดูจากค่าเฉลี่ยตัวเลขคุณภาพจิตใจ
ดี ดี น๊าาาาา คุณนิว * *
จิตตกถึงขีดต่ำ ณ วันที่อากาศเปลี่ยน