สันโดษโดยสันดาน

อะไรดีๆ บางทีมันก็ชอบเกิดกะคนที่ไม่ค่อยมีใจให้กับมันเท่าไหร่

ปีนี้เป็นอีกปี ที่ไม่ได้ใส่ใจกับวันเกิด น่าจะเรียกได้ว่ามากถึงมากที่สุด

มันเเก่เกินไปที่จะไปนั่งเฝ้ารอใครมาบอกว่า Happy Birthday

มันเบื่อเเล้วที่จะมาตั้งหน้าตั้งตาจัดปาร์ตี้

มันเซ็งที่จะต้องไปฉลองให้กับอายุที่มากขึ้นอีกปี … อีกปี

ตอนนั้นชั้นคิดว่า .. เเค่ …  

* ความคิดถึงที่มาพร้อมสมุดเล่มหนาที่เพื่อนซี้ส่งมาจากเเดนไกล

ให้ทันใช้ในเนปาล

กับ

* คำพูดเรียบๆง่ายๆ จากใครบางคนที่หันหลังไปแล้ว

และวิ่งหน้าตั้งกลับมาบอกอีกครั้งว่า Happy Birthday

พร้อมยิ้มกว้างๆ และเเหกปากร้องเพลงเบิร์ธเดย์ให้

อย่างไม่อายชาวบ้าน หน้าสนามบินตรีบูวัน

ตอนเดินหันหลังขึ้นเครื่อง ก็บอกตัวเองว่า … พอแล้ว

ซึ่ง ณ วันนั้น เเค่นั้น .. มันก็พอแล้วสำหรับชั้นจริงๆ

เเต่ไม่อยากจะเชื่อว่า เพี้ยนๆบ้าๆแบบนี้ จะได้อะไรที่ดีกว่าที่ควรจะได้รับ

ในวันที่ชั้นเลิกใส่ใจ กลับยังใครมีอีกหลายๆคนที่ใส่ใจเเทนชั้น

จากความรู้สึก “พอเเล้ว” ในวันนั้น ดันได้สัมผัสสิ่งดีๆมากไปอีก

ที่ชั้นขอเรียกมันว่าช่าง “ท่วมท้น”

ชั้นได้รับโทรศัพท์ชวนกินข้าวเลี้ยงวันเกิดถึง 4 เเก๊ง

ชั้นได้ของขวัญดีๆเเทนความหมายว่าเพื่อนน่ะ

มันรักเราแค่ไหนมากกว่าปีก่อนๆ 

นับตั้งเเต่วันที่บอกตัวเองว่า “พอ”

ก็เลิกคิดไปแล้วว่าจะยังมีใครคนอื่นที่จะคิดถึงกันอีก

เเต่ชั้นก็เอากลับมานั่งคิดอีกครั้ง เมื่อเรื่องดีๆเกิดขึ้น เเละเพื่อนคนนึงพูดว่า

“สิ่งที่เเกทำ บางทีมันก็ทำให้เพื่อนเกลียดเเก

เเต่ทำไมเพื่อนก็ยังรักเเกวะ”

…………………

ตั้งเเต่ชีวิตกระหายความสันโดษ

ความคิด วิถีการใช้ชีวิตของชั้นก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน

จากปาร์ตี้ไม่ต่ำว่า 4 ครั้งต่อสัปดาห์ กลายเป็นเหล้าไม่เเตะ

จากไปไหนไปด้วย … กลายเป็นไม่ว่าง

เมื่อมันเเตกต่าง ชั้นก็ไม่อยากเอาความสันโดษที่มันฝังอยู่ในตัว 

ไปเสนอหน้าให้คนอื่นได้เห็น

หลายครั้งที่ตัดสินใจไม่ไปร่วมกิจกรรมบันเทิง

เพราะไม่อยากให้คนอื่นต้องมาอึดอัดกับ “สันดานสันโดษ” ของเรา

เเละบอกตัวเองให้เข้าใจว่า … ถ้าวันนึง “เพื่อน” หายไป 

ก็จำใส่กะโหลกไว้ว่าเป็นเพราะ “สันดานสันโดษ” ของตัวเอง

เเต่สิ่งที่มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา

มัน … รู้สึกว่ามาก เกินกว่าที่ชั้นควรจะได้จริงๆ

มัน … อิ่ม

มัน .. อุ่น

มัน .. ตัน 

ไปหมด

อยากเดินไปสะกิดพวกมันทุกคน

เเล้วบอกว่า เเม่งโคตรเยี่ยมเลยกับสิ่งดีๆที่มีให้กันเสมอ

ตลอดเวลากว่าสิบปี จนถึงวันนี้ …

จริงๆว่ะ

~ โดย โตเดี่ยว บน มิถุนายน 3, 2007.